ظروف میناکاری روی فلز کلاسیک سوئدی شناخته شده ترین مارک ها به ویژه نام های گرانیت و عقیق در قرن بیستم جایگاه قدرتمندی داشتند. به قیمت های بالاتر فروختند.
آنها بعداً به NESCO تبدیل شدند که گاهی اوقات گفته می شود مینای خاکستری آن از “گرانیت ذوب شده خالص” سرازیر می شود.
آنها اولین حق ثبت اختراع ایالات متحده را برای پوشش مینای خالدار، تنها چند ماه قبل از ثبت اختراع رقابتی توسط L & G، دریافت کردند.
مینای قدیمی آمریکایی به سبک عقیقوولراث کمی بعد توانست خود را تثبیت کند و شرکت های دیگری نیز وجود داشتند. کارل ولراث باید منحصر به فرد بودن روش میناکاری خود را برای به دست آوردن حق ثبت اختراع برای نوع “ظروف آهنی میناکاری شده از نوع معروف به ظروف خالدار یا فلفلی” ابراز می کرد:
این ظروف از ظروف خالدار مانند گرانیت یا ظروف عقیق متمایز می شود زیرا لکه های متضاد با استفاده از ماده ای که رنگ متضاد را ارائه می دهد در پوشش لعاب ایجاد می شود در حالی که در مورد ظروف خالدار، لکه ها یا لکه ها نه تنها معمولاً دارای خصوصیات بزرگتر و کمی کمتر از آنچه در ظروف خالدار هستند، بلکه به دلیل جذب در لعاب اکسید آهن ایجاد شده بر روی سطح فلز در طول فرآیند میناکاری ایجاد می شوند.
در سال 1899، ظروف فولادی نیکل عقیق لانس و گروسژان بسیار گرانتر از ظروف لعاب دار خاکستری هابرمن بود. هابرمن 7 ¢ بود. در همین حال، سیرز مجموعه ای متشکل از 17 قطعه “ظروف مینای خاکستری بی نظیر” را به قیمت حدود 2.70 دلار به فروش رساند.
در آگهی‌های ظروف فولاد نیکل عقیق، «گواهی شیمیدان» وجود داشت که نشان می‌داد از دهه 1890 به بعد فاقد «آرسنیک، آنتیموان و سرب» است.
مینا کاملاً این سوء ظن را از بین نمی برد که برخی از فرمول ها سموم را به غذای پخته نشت می کنند. امروزه بیشتر چدن های لعابی معمولاً دارای آستری ساده و اغلب سفید هستند، هر چند رنگ بیرونی آن زیبا باشد.
در زمانی که مینای خالدار موفقیت بزرگی در ایالات متحده آمریکا بود، برخی از کشورها ظاهر ساده‌تری داشتند. مینای کلاسیک بریتانیایی معمولاً سفید با تزئینات سرمه ای بود، اگرچه از رنگ های عمیق تر نیز استفاده می شد.
سوئد مقدار زیادی کرم با لبه سبز داشت. کشورهای دیگر ترکیبی از ساده و خالدار، با تزئینات هنر عامیانه، مانند نقوش گل، داشتند که در برخی نقاط نیز رایج بود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.